Elegia nosi wyraźne cechy paraklausithyronu (grec. paraklausithyron, łac. amator exclusus – kochanek przed zamkniętymi drzwiami wybranki, gat. literacki zainicjowany przez Alkajosa w VII w. p.n.e., zob. fr. 374), por. El. I 14, III 1, 9–10, a także Pieśni I 21 („Ty śpisz, a ja sam na dworze”)i I 25 („Użałuj się, kto dobry, a potłucz zawiasy”). Inspiracją dla Kochanowskiego mogły być paraklausithyra poetów rzymskich: Cat. 67, Ov. Am. I 6 oraz Prop. I 16. Gatunek ten uprawiało też wielu poetów nowołacińskich: za przykład niech starczą dwa utwory Giovanniego Pontana: Carmen nocturnum ad fores puellae (Am. I 3) i Quaeritur ante limen puellae (Am. I 16). [GF]
Przypis: 1
Elegia nosi wyraźne cechy paraklausithyronu (grec. paraklausithyron, łac. amator exclusus – kochanek przed zamkniętymi drzwiami wybranki, gat. literacki zainicjowany przez Alkajosa w VII w. p.n.e., zob. fr. 374), por. El. I 14, III 1, 9–10, a także Pieśni I 21 („Ty śpisz, a ja sam na dworze”) i I 25 („Użałuj się, kto dobry, a potłucz zawiasy”). Inspiracją dla Kochanowskiego mogły być paraklausithyra poetów rzymskich: Cat. 67, Ov. Am. I 6 oraz Prop. I 16. Gatunek ten uprawiało też wielu poetów nowołacińskich: za przykład niech starczą dwa utwory Giovanniego Pontana: Carmen nocturnum ad fores puellae (Am. I 3) i Quaeritur ante limen puellae (Am. I 16). [GF]