Locus amoenus („rozkoszne miejsce”) – naturalnie położone, ocienione miejsce nad rzeką lub strumykiem. Za pierwszą w literaturze europejskiej realizację tego toposu uważa się opis wyspy Kalypso, Ogygii, w Odysei Homera (Hom. Od. V 59–74). Później locus amoenus staje się rodzajem „sztafażu inscenizacyjnego” (określenie E. R. Curtiusa) w poezji bukolicznej (Teokryt, Wergiliusz), by wkrótce oderwać się od tradycyjnego kontekstu opisowego i usamodzielnić jako zretoryzowany opis (np. w Carm. 131 Petroniusza Arbitra czy w poemacie Tyberiana z IV w. n.e.). Serwiusz Mariusz Honoratus (IV w. n.e.) jako pierwszy zdefiniował ów topos w swym komentarzu do Wergiliuszowej Eneidy (Comm. in Aen. VI 638): „amoena virecta autem quae solum amorem praestant, vel quasi amunia, hoc est sine fructu”, w średniowieczu zaś funkcjonowała definicja Izydora z Sewilli (Orig. XIV 8, 33): „amoena loca Varro dicta ait eo quod amorem praestant et ad se amanda adliciant”. [GF]
Przypis: 6
Locus amoenus („rozkoszne miejsce”) – naturalnie położone, ocienione miejsce nad rzeką lub strumykiem. Za pierwszą w literaturze europejskiej realizację tego toposu uważa się opis wyspy Kalypso, Ogygii, w Odysei Homera (Hom. Od. V 59–74). Później locus amoenus staje się rodzajem „sztafażu inscenizacyjnego” (określenie E. R. Curtiusa) w poezji bukolicznej (Teokryt, Wergiliusz), by wkrótce oderwać się od tradycyjnego kontekstu opisowego i usamodzielnić jako zretoryzowany opis (np. w Carm. 131 Petroniusza Arbitra czy w poemacie Tyberiana z IV w. n.e.). Serwiusz Mariusz Honoratus (IV w. n.e.) jako pierwszy zdefiniował ów topos w swym komentarzu do Wergiliuszowej Eneidy (Comm. in Aen. VI 638): „amoena virecta autem quae solum amorem praestant, vel quasi amunia, hoc est sine fructu”, w średniowieczu zaś funkcjonowała definicja Izydora z Sewilli (Orig. XIV 8, 33): „amoena loca Varro dicta ait eo quod amorem praestant et ad se amanda adliciant”. [GF]