superata Leucade Sappho – wedle legendy, znanej już Menandrowi i Strabonowi, poetka Safona (ok. 664/650–604/590 p.n.e.) miała popełnić samobójstwo z miłości do Faona (w rzeczywistości podobnie brzmiące imię nosi w jej poezji demon z orszaku Afrodyty), rzucając się ze Skały Leukadyjskiej. Kochanowski i tutaj, i w ostatniej elegii ks. II inspiruje się Owidiuszowym poetyckim listem Safony do Faona (Ep. 15). Zob. też przyp. do El. I 15, 26. [GF]
Przypis: 11
superata Leucade Sappho – wedle legendy, znanej już Menandrowi i Strabonowi, poetka Safona (ok. 664/650–604/590 p.n.e.) miała popełnić samobójstwo z miłości do Faona (w rzeczywistości podobnie brzmiące imię nosi w jej poezji demon z orszaku Afrodyty), rzucając się ze Skały Leukadyjskiej. Kochanowski i tutaj, i w ostatniej elegii ks. II inspiruje się Owidiuszowym poetyckim listem Safony do Faona (Ep. 15). Zob. też przyp. do El. I 15, 26. [GF]