Motyw tempus edax – czasu niszczącego wszystko. W odniesieniu do urody kobiecej często występuje we Fraszkach: „Daj, czegoć nie ubędzie, byś nawięcej dała;/Daj, czego próżno dawać potym będziesz chciała,/Kiedyć zmarski twarz zorzą, a gładkie źwierciadło/ Okaże to na oko, że cię siła spadło”. (Do dziewki) oraz w Pieśniach: „Nie zawżdy, piękna Zofija,/Róża kwitnie i lelija./Nie zawżdy człek będzie młody/ ani tej, codziś, urody” (II 23). Znana z pieśni Horacego retoryka perswazji erotycznej zachęcającej do korzystania z rozkoszy ciała, póki jest ono ponętne, a przestrzegającej przed starością znalazła też bogate zastosowanie w twórczości Piotra Ronsarda (np. w słynnej odzie Mignonne, allons voir si la rose…) w. 8-9: obraz starzejącej się kobiety, opuszczonej przez Weneręi Amora (pozbawionej urody i zainteresowania potencjalnych kochanków). (EB)
Przypis: 7
Motyw tempus edax – czasu niszczącego wszystko. W odniesieniu do urody kobiecej często występuje we Fraszkach: „Daj, czegoć nie ubędzie, byś nawięcej dała;/Daj, czego próżno dawać potym będziesz chciała,/Kiedyć zmarski twarz zorzą, a gładkie źwierciadło/ Okaże to na oko, że cię siła spadło”. (Do dziewki) oraz w Pieśniach: „Nie zawżdy, piękna Zofija,/Róża kwitnie i lelija./Nie zawżdy człek będzie młody/ ani tej, codziś, urody” (II 23). Znana z pieśni Horacego retoryka perswazji erotycznej zachęcającej do korzystania z rozkoszy ciała, póki jest ono ponętne, a przestrzegającej przed starością znalazła też bogate zastosowanie w twórczości Piotra Ronsarda (np. w słynnej odzie Mignonne, allons voir si la rose…) w. 8-9: obraz starzejącej się kobiety, opuszczonej przez Wenerę i Amora (pozbawionej urody i zainteresowania potencjalnych kochanków). (EB)