Elegia napisana najprawdopodobniej pod koniec 1563 r. Adresatem jest zapewne Paweł Stempowski, jeden z sekretarzy Zygmunta Augusta, posłany przezeń do Neapolu z misją odzyskania spadku po Bonie. Prowadził negocjacje umiejętnie i z pewnymi sukcesami, umarł niestety przedwcześnie na włoskiej ziemi. Wiersz jest rodzajem żartobliwego propempticon (utworu na drogę); podróż adresata staje się pretekstem do narracyjnego przedstawienia przygód Odyseusza, tak aby ukazać zarówno podobieństwa, jak i różnice. Jeden i drugi podróżnik musiał rozłączyć się z żoną, starożytny jednak bohater wcale tego nie pragnął, a renesansowy adresat jest – jak się wydaje – pod silnym wpływem pasji określanej jako cupiditas videndi terras (nieobcej i Odysowi). Narracja nabiera więc charakteru swoistej przestrogi połączonej z życzeniami pomyślności na drogę. [EB]
Przypis: 1
Elegia napisana najprawdopodobniej pod koniec 1563 r. Adresatem jest zapewne Paweł Stempowski, jeden z sekretarzy Zygmunta Augusta, posłany przezeń do Neapolu z misją odzyskania spadku po Bonie. Prowadził negocjacje umiejętnie i z pewnymi sukcesami, umarł niestety przedwcześnie na włoskiej ziemi. Wiersz jest rodzajem żartobliwego propempticon (utworu na drogę); podróż adresata staje się pretekstem do narracyjnego przedstawienia przygód Odyseusza, tak aby ukazać zarówno podobieństwa, jak i różnice. Jeden i drugi podróżnik musiał rozłączyć się z żoną, starożytny jednak bohater wcale tego nie pragnął, a renesansowy adresat jest – jak się wydaje – pod silnym wpływem pasji określanej jako cupiditas videndi terras (nieobcej i Odysowi). Narracja nabiera więc charakteru swoistej przestrogi połączonej z życzeniami pomyślności na drogę. [EB]