Lament turkawki, jak i żałosny śpiew słowika, często zestawiane razem, były częstym toposem poezji pastoralnej. Turkawka stała się symbolem wiernej miłości, ponieważ zwracano uwagę na to, że po stracie towarzysza nie szuka nowego, lecz ukrywa się w ustronnych miejscach. Ojcowie Kościoła tłumaczyli to alegorycznie jako figurę postawy chrześcijańskiej, czy to w odniesieniu do umiłowania Chrystusa (wskazówka dla Kościoła), czy do miłości małżeńskiej (rada dla wdów). Motyw lamentującej turkawki częsty jest u autorów średniowiecznych (np. Alan z Lille, De planctu naturae: Illic turtur suo viduata consorte, amorum epilogare dedignans, bigamiae refutabat solatia, a także w poezji nowołacińskiej w odniesieniu do rozłąki kochanków lub małżonków (np.: Johann Stigel, Daphnis, Ut gemit infelix amisso coniuge tortur). [EB]
Przypis: 7
Lament turkawki, jak i żałosny śpiew słowika, często zestawiane razem, były częstym toposem poezji pastoralnej. Turkawka stała się symbolem wiernej miłości, ponieważ zwracano uwagę na to, że po stracie towarzysza nie szuka nowego, lecz ukrywa się w ustronnych miejscach. Ojcowie Kościoła tłumaczyli to alegorycznie jako figurę postawy chrześcijańskiej, czy to w odniesieniu do umiłowania Chrystusa (wskazówka dla Kościoła), czy do miłości małżeńskiej (rada dla wdów). Motyw lamentującej turkawki częsty jest u autorów średniowiecznych (np. Alan z Lille, De planctu naturae: Illic turtur suo viduata consorte, amorum epilogare dedignans, bigamiae refutabat solatia, a także w poezji nowołacińskiej w odniesieniu do rozłąki kochanków lub małżonków (np.: Johann Stigel, Daphnis, Ut gemit infelix amisso coniuge tortur). [EB]