Epigramatyczna realizacja motywu autotelicznego, oparta na grze dwoma rodzajami ironii: w pierwszej części (w. 1–2) poeta wykorzystuje antytezę dla pokazania odmiennego postrzegania twórczości poetyckiej przez autora i konkretnego czytelnika, bez zaznaczenia jakiejkolwiek postawy emotywnej, lecz czyni to jedynie po to, by w części drugiej (w. 3–4) wprowadzić ironiczną concessio, oznaczającą pozorną zgodę z opinią krytyka.[AG]
Przypis: 1
Epigramatyczna realizacja motywu autotelicznego, oparta na grze dwoma rodzajami ironii: w pierwszej części (w. 1–2) poeta wykorzystuje antytezę dla pokazania odmiennego postrzegania twórczości poetyckiej przez autora i konkretnego czytelnika, bez zaznaczenia jakiejkolwiek postawy emotywnej, lecz czyni to jedynie po to, by w części drugiej (w. 3–4) wprowadzić ironiczną concessio, oznaczającą pozorną zgodę z opinią krytyka. [AG]