Elegia utrzymana jest w konwencji miłosnej sielanki. Imię pasterza Likotasa (Lycotas) znane jest m. in. z elegii Propercjusza (IV 3 – list fikcyjnej Aretuzy do walczącego z dala od domu małżonka) i eklog Titusa Calpurniusa Siculusa (I w. n.e., zob. Ecl. 6, 26 i 7, 4). Fyllis natomiast (Phyllis) była postacią mitologiczną: córka króla Tracji zakochała się w jednym z synów Tezeusza wracających spod Troi, Akamasie lub Demofoncie. Kochanek musiał jednak wrócić do Aten, zaś Fyllis, nie mogąc się doczekać jego powrotu, odebrała sobie życie (zob. Ov. Ep. II: Phyllis Demophoonti). Fyllis jako bohaterka bukoliczna pojawia się u Wergiliusza (np. Buc. 3, 88: „Phyllida amo ante alias”), by zaludnić po wiekach sielanki poetów nowołacińskich. Por. np. Giovanni Boccaccio, Bucolicum carmen 12, 39: „Me Galathea diu, me quondamPhyllisamavit”; Jacopo Sannazaro, Eclogae piscatoriae, 1, 25; Marco Antonio Flaminio, Carm. III 20, 3: „Phyllisubi formosa dedit mihi basia prima”, etc. Battista Mantovano radził z kolei wypędzić z bukolicznej scenerii wszystkie tradycyjne bohaterki kobiece (Adulescentia 4, 174–175): „Pellanturque procul vestris ab ovilibus omnes, / Thestylis etPhyllis, Galatea, Neaera, Lycoris”. [GF]
Przypis: 1
Elegia utrzymana jest w konwencji miłosnej sielanki. Imię pasterza Likotasa (Lycotas) znane jest m. in. z elegii Propercjusza (IV 3 – list fikcyjnej Aretuzy do walczącego z dala od domu małżonka) i eklog Titusa Calpurniusa Siculusa (I w. n.e., zob. Ecl. 6, 26 i 7, 4). Fyllis natomiast (Phyllis) była postacią mitologiczną: córka króla Tracji zakochała się w jednym z synów Tezeusza wracających spod Troi, Akamasie lub Demofoncie. Kochanek musiał jednak wrócić do Aten, zaś Fyllis, nie mogąc się doczekać jego powrotu, odebrała sobie życie (zob. Ov. Ep. II: Phyllis Demophoonti). Fyllis jako bohaterka bukoliczna pojawia się u Wergiliusza (np. Buc. 3, 88: „Phyllida amo ante alias”), by zaludnić po wiekach sielanki poetów nowołacińskich. Por. np. Giovanni Boccaccio, Bucolicum carmen 12, 39: „Me Galathea diu, me quondam Phyllis amavit”; Jacopo Sannazaro, Eclogae piscatoriae, 1, 25; Marco Antonio Flaminio, Carm. III 20, 3: „Phyllis ubi formosa dedit mihi basia prima”, etc. Battista Mantovano radził z kolei wypędzić z bukolicznej scenerii wszystkie tradycyjne bohaterki kobiece (Adulescentia 4, 174–175): „Pellanturque procul vestris ab ovilibus omnes, / Thestylis et Phyllis, Galatea, Neaera, Lycoris”. [GF]