Krezus, pokonany przez Cyrusa Wielkiego w 546 r. p.n.e., miał zginąć na stosie – wedle relacji Herodota (Hdt I 86) w obliczu śmierci przypomniał sobie prorocze słowa ateńskiego mędrca Solona. Sentencję o tym, że przed śmiercią nikogo nazwać nie można szczęśliwym, wkłada Herodot właśnie w usta Solona, pouczającego króla Lidii Krezusa o znikomości bogactw (zob. Hdt. I, 32). Por. Ov. Met. III, 135–137: „sed scilicet ultima semper / exspectanda dies hominis, dicique beatus / ante obitum nemo supremaque funera debet”. [GF]
Przypis: 17
Krezus, pokonany przez Cyrusa Wielkiego w 546 r. p.n.e., miał zginąć na stosie – wedle relacji Herodota (Hdt I 86) w obliczu śmierci przypomniał sobie prorocze słowa ateńskiego mędrca Solona. Sentencję o tym, że przed śmiercią nikogo nazwać nie można szczęśliwym, wkłada Herodot właśnie w usta Solona, pouczającego króla Lidii Krezusa o znikomości bogactw (zob. Hdt. I, 32). Por. Ov. Met. III, 135–137: „sed scilicet ultima semper / exspectanda dies hominis, dicique beatus / ante obitum nemo supremaque funera debet”. [GF]