Kolejna oda powstała w 1575 r., odnosząca się do zjazdu w Stężycy, na którym zarysowały się sporne stanowiska, a delegaci rozjechali się, nie podjąwszy zgodnego postanowienia. Poeta wzywa do zgody, wychodząc ze starożytnego założenia, że tylko ona jest gwarantem pomyślności i wzrostu (Concordia res parvae crescunt, discordia vel maximae dilabuntur – ‘w zgodzie małe rzeczy wzrastają, w niezgodzie choćby największe się rozpadają’ – Sallustius, Bellum Iugurthinum. Jak zauważa Budzyński, poeta nadał swemu utworowi formę hymnu do bogini Zgody, będącej personifikacją idei pokoju, porozumienia, współpracy i praworządności publicznej. Wykorzystano tu główne klasyczne elementy hymnu poetyckiego: przywołanie bóstwa (dwie pierwsze strofy), pochwała jego mocy (strofy 3-7) oraz błagania (strofy 9-10). Głównym odniesieniem inwencyjnym wydaje się hymn do Fortuny Antyjskiej (Hor C I 35). Metrum: strofa saficka mniejsza. (EB)
Przypis: 1
Kolejna oda powstała w 1575 r., odnosząca się do zjazdu w Stężycy, na którym zarysowały się sporne stanowiska, a delegaci rozjechali się, nie podjąwszy zgodnego postanowienia. Poeta wzywa do zgody, wychodząc ze starożytnego założenia, że tylko ona jest gwarantem pomyślności i wzrostu (Concordia res parvae crescunt, discordia vel maximae dilabuntur – ‘w zgodzie małe rzeczy wzrastają, w niezgodzie choćby największe się rozpadają’ – Sallustius, Bellum Iugurthinum. Jak zauważa Budzyński, poeta nadał swemu utworowi formę hymnu do bogini Zgody, będącej personifikacją idei pokoju, porozumienia, współpracy i praworządności publicznej. Wykorzystano tu główne klasyczne elementy hymnu poetyckiego: przywołanie bóstwa (dwie pierwsze strofy), pochwała jego mocy (strofy 3-7) oraz błagania (strofy 9-10). Głównym odniesieniem inwencyjnym wydaje się hymn do Fortuny Antyjskiej (Hor C I 35). Metrum: strofa saficka mniejsza. (EB)