Elegia I.

 

Rursus ad arma redis pharetrati mater Amoris1,

Nulla tibi mecum pax diuturna placet2

Vix bene convaluit primo de vulnere pectus,

En iterum saevus cor mihi fixit Amor.

Parce, precor3, primae ludum revocare iuventae,

            Insanisse semel sit, Cytherea4, satis

Non ego dum lucem cristatus provocet ales,

            Aptus ad occlusas iam vigilare fores

Calcibus aut crebris inimicos tundere postes

            Et nunc blandicias, nunc adhibere minas5.

Haec fieri potuere olim, maturior aetas

            His alios mores postulat et studia.

Ecce parat bellum Riphaeis6 flebile Moschis

            Et pia pro sociis7 Rex meus arma movet.

Flos illum Arctoae8 pubis comitatur euntem,

            Sub pedibusque virum conscia mugit humus.

Iamne tibi ad liquidas commissa Borysthenis undas9

            Exciderant animo praelia, Mosche ferox10?

Nec Starodubaeas meministi, perdite, clades11,

            Atqui putris adhuc ossibus albet humus

Flecte pedem retro, si quid sapis, ille tibi idem,

            A quo iam toties victus es, hostis adest.

Nec numero confide aut turbae ductor inerti,

            Fortis quaerenda est, non numerosa manus.

At mihi nil opus est externum quaerere bellum,

            Intus adest hostis, qui mea corda ferit.

Hic male defendit clypeus, male tela, male enses,

            Nec prosunt vires, nec ratio ulla fugae est.

Tu tamen, o pro qua bellum gerit ipsa Dione12,

            Pasiphile13, paci non inimica veni!

Non ego sum ex illis, qui dum potiantur amore,

            Fallendos adhibent in sua vota deos.

Fraus mihi nulla placet: falso periuria amantium

            Iactatur surda negligere aure deus.

Tu mihi, si tantum non dedignaris amari,

            Usque ad supremos cura futura rogos.

Tu domui praesis, tibi res mea serviat uni:

            Quantulacunque quidem est, serviat illa tibi.

Naviget alter Athon, pedibus mare calcet equorum14,

            Ebibat et fluvios, si libet, et maria.

Dum modo tu faveas, dum sit tibi mutua nostri

            Cura, nihil regum splendida sceptra moror.

Tecum nec duro glebas invertere aratro,

            Nec grave pascentes sit comitare greges.

Quid me perpetuis iuvat empta pecunia curis?

            Aut quid Erythreo concha15 reperta solo?

Sollicitis animis auri vis nulla medetur,

            Omniaque incerto fors levis orbe rotat.

Tecum, Pasiphile, liceat mihi vivere et olim

            In gremio vitam deposuisse tuo.

transkrypcja: Bartosz B. Awianowicz