Elegia IV.

Tu tamen, heu misera frustra obtestante puella,

Andraea1, longas pergis inire vias.

Nequicquam fugis: aerias Amor improbus2 Alpes,

Oceani vastos exuperatque sinus.

Tun' oblivisci flavum potes improbe crinem

Lucentesque oculos marmoreamque manum?

Et quoties nivea venit tibi candida planta3

Menophile4, obscura gaudia nocte ferens,

Quorum sola vago radantia sydera coelo,

Et specula testis Cynthia5 ab aeria.

Heu quam saepe tibi somnos abrumpet inertes

Clausa sub occulto pectore cura vigil!6

Quam saepe absentis delusus imagine formae,

Erroris recoles gaudia vana tui!

Tum tu Medaeae cupies conscendere currum7,

Tum tu pennatum Bellerophontis8 equum9.

Et cum respicies emensas anxius Alpes,

„Chara, eheu”, dices, „nunc ubi Menophila es?”

Concordes fato vivunt meliore columbae,

Quas placido abduxit nulla ab amore via,

Sed licet adverso carpentibus oscula rostro

Indulgere omni tempore coniugio.10

Ah lapis est, lucro quisquis mutavit amorem:11

Me socium facti non habet ille sui.

Anne ego plorantem possim spectare puellam?

Aut lachrymas siccis continuisse genis,

Cum vaesana meas oneraret quaestibus aures,

Sauciaque infesta tunderet ora manu?12

Sim potius pauper, dum sim, mea Lydia13, tecum,

Cum te habeo, cedunt omnia regna mihi.14

Nam quo gemmarum splendor, quo vestis et aurum,

Quo cytharae cantus ambrosiaeque dapes,

Si fugitivus amor15 praecordia mordeat et me

Peior Tantaleo16 cura premat lapide?17

 

transkrypcja: Grzegorz Franczak