Elegia V.1

 

Nolim te pudeat nostris si quando libellis,

Tarnovi, nomen legeris ipse tuum.

Si mihi nec Thebae, nec Pergama2 celsa canuntur3,

Nec perfossus Athos4, nec freta pulsa rotis5,

Non me Castalio Phoebus tamen arcet ab antro6,

Qua Mimnermaeo semita trita solo est7.

Et mihi materna iam pridem e fronde coronam

Nectit deposita nudus amor pharetra.

Quod si forte legas placido mea carmina vultu8,

Et faveas Musis ingenioque meo,

Non ego desperem priscos Heroas in arma

Ducere et Aonia bella sonare tuba9.

Teque adeo, qualem malefaustis Dacus in armis

Fugit Obertini per malefida vada,

Fugit Riphaeo descendens vertice Moschus10

Aversoque Scythes plus metuendus equo.11

Nunc sine me, primus dum sidat in ossibus ignis,

Qua coepi, cursus continuare meos,

Et procul a castris, procul a clangore tubarum,

Ebria nocturnae signa referre fugae;

At vos interea Phoebaeae crescite lauri12,

Nunc satis est myrtho cingere posse comam.

 

transkrypcja: Grzegorz Franczak