Elegia VII1.

 

Sparge, puer, violas et stactae profer odores,

            Et remove lymphas, et mihi funde merum!

Non ego aquam, si sim malus usque poeta futurus,

            Sit licet Aonio fonte2 petita, bibam.

Prome chelym, laetis aptentur carmina nervis,

            Certum est hunc festos inter habere diem.

Rex hodie Augustus victricia signa reportans,

            Arctois rediit sospes ab aequoribus3,

Acer ubi infestis Livonem4 compulit armis,

            Ante triumphales procubuisse pedes.           

Legatis contra fas omne humanaque iura

            Intulerat saevas perfidus ille manus5.

Quod facinus bello cum rex statuisset aperto

            Ulcisci, validam cogit et ille manum;

Et prior in medii procurrens aequora campi,

            Acria magnanimo bella ciebat equo.

Principiis dispar fuit exitus: ille modo asper

            Terga fere ante tubam non revocanda dedit;

Ac velut absentem taurus cum provocat hostem,

            Horrendum mugit cornuaque exacuit,

Tum si montivagum conspexit forte leonem,

           Oblitus pugnae, corde tremente, fugit.

Haec facies Livonis erat: stans aequore aperto,

            Spirabat saevas, hoste morante, minas,

Ut seges hastarum veniensque adparuit agmen,

            Ne tentare quidem praelia prima tulit,

Sed veniam abiectis poscebat degener armis

            Votaque non surdos illa habuere deos.

Nam tu supplicibus pacem, Rex magne, dedisti,

            Inferior qualem non habiturus eras.

Nec satis id duxti, socios ex hostibus ultro

            Fecisti, pro quies bella cruenta geras6.

Clara Iagellonum soboles, quos fortibus armis

            Exuperas, placido vince quoque ingenio!

Hac tuus arte pater7 coelo caput intulit alto

            Non solum forti praestitit ille manu.

Ut dextra metuendus erat, sic pectore lenis,

            Hoc neque Teuto, neque hoc Prussia culta neget.

Huius virtutes exemplaque nota sequutus,

            In coelum rectam tu tibi sterne viam.           

Quaeque tibi florens in summa tradita pace est,

            Sarmatiae praestes otia longua tuae.

Quodque facis, patriis procul arce a finibus hostem

            Trans Tanaimque Scythas in sua regna fuga8.

Pace iugum indomitus consuescit ferre iuvencus

            Et valido pinguem vomere scindit humum.

Pace greges ovium per florida rura vagantur

            Et rude pastoris carmen in ore sonat.

Sylvae in agros cedunt, fruges pro glande leguntur,

            Oppida consurgunt, qua cubuere ferae.

Gymnasia et campi iuvenum certamine florent,

            Prisce arte redeunt artificumque seges.

Pace nec Arctoas horrescit Musa pruinas:

            Ultima laus aevi non erit illa tui.

 

transkrypcja: Grażyna Urban-Godziek