119. Na kolumnę1

 

Nie jak skamieniała po stracie dzieci Niobe2 tu stoję,

choć i ja jestem świadectwem utraconego potomstwa.

Mnie, smutny pomnik, gdy śmierć mu dzieci zabrała,

postawił tu Kochanowski, poeta o sercu złamanym.

A że jestem bez czucia i nie znam co to cierpienie3,

moje szczęśliwe istnienie jest dlań przedmiotem zazdrości.

 

tłum. Grzegorz Franczak