120. Na toż1

 

Ziemia wszystko wydaje z siebie, potem znów skrywa,

ona jest matką wszechrzeczy, ona wspólnym pochówkiem.

Walą się piramidy, triumfalne łuki, kolosy,

a skruszone pomniki nagrobne na grób upadają,

zaś o tych z ludzi, co dzisiaj sławą równają się bogom,

wkrótce pamięć zaginie. Światło dnia, który jutro

wzejdzie, dzisiaj pogrzebie i ciemnościami spowije2.

 

tłum. Grzegorz Franczak