DE EXPUGNATIONE POLOTTEI1

Ode XII

 

Solers canendi, Melpomene2, deum

Propago, cuius muneris est viros

Virtute, praestantesque factis

Pierio celebrare cantu3!

Resume plectrum cum fide eburneum4,

Regemque, capto ex hoste Polotteo5,

Salvas reducentem cohortes

Castaliis6 adhibe choraeis.

Regem7, faventes quem tibi, Sarmata8,

Divi annuerunt, fataque prospera;

Artes relaturum priores,

Et vetera imperii trophaea.

Non ille fructus hos diadematis

Esse arbitratur, si Assyriis9 fluat

Perfusus unguentis, toroque10

Molle latus Tyrio reponat.

Aut transmarinis11 si edita collibus

Potet suavis munera Liberi12,

Caenisque amicus nec recentem,

            Nec videat Phaetonta13 serum.

Omnes voluptatum illecebras magis

Existimavit spernere regium;

Laudemque non tantum labore,

Vita etiam bene emi putavit.

Hoc ille Mavors14 ingenium viri,

Roburque, Moschus par animo pavens,

Primos ad armorum susurros,

Praesidiis trepidas per urbes

Firmis relictis, ipse sibi loco

Duxit cavendum, et calcar equo aliti

Subiecit, extenditque cursus

Ad Boreae15 usque rigentis ortus.

Ut valle quondam cum lupus avia

Carpit iuvencum, nec dum etiam satur,

Visu repentino leonis

            Territus, indecori sub alvum

Cauda reducta, vertitur in fugam,

Praedaque cedit, non equidem lubens,

Sed restitantem cura maior,

Et propius fodicat periclum.         

Quacunque vero Rex radiantibus

Incessit armis, omnia torrido

Late videres fervere igni

Et rigido meti inulta ferro.

Ut, cum per imbres continuos ruit

Inflatus amnis, spes segetum natant,

Alni procumbunt, casaeque

Vorticibus rapiuntur atris;

Colles in altos it propere excitus

Prae se universum pastor agens gregem,

Cursumque torrentis sonorum

            Aure procul stupet insolenti.

Unum morari signa Polotteum,               

Quivitque prompti militis impetum,

Firmum situ opportuno, et alta

Mole operum, atque opibus tuentum.

Coelum quoque, imbri perpetuo fluens,

Et terra in atrum tota abiens lutum

Clausis videbantur favere,

            Auxilia et premere obsidentum;

Nam nec liquescente in pluvias Iove16,

Ulli esse quivit Mulciber17 usui,

Nec machinarum18 ferre pondus

            Aut acies potuit virorum

Caenosa tellus. Terribiles tubi

Frustra tonabant igneaque irrito

Plerumque nisu glans cadebat

            Imbre novas reprimente flammas.

Primus procellae qui tamen horridae

Immunis, ortu purpureo dies

Illuxit, idem triste pugnae

            Intrepido tulit omen hosti.

Nam, quod per imbres factu erat arduum,

Tum, sole puro, feta pila ignium

Accendit arcem, pluribusque

            Flamma locis inopina fulsit.

Clamor per altas exoritur repens

Munitiones, castraque regia,

Longoque torpentes labore

            Spes animos nova recreavit.

At tu, nec ignes accelerantibus

Lymphis repulsos, nec nova identidem

Incendia, altas per domorum

            Musa trabes retice excitata.

Nec, qui ardor aut vis aggredientium

Muros, tuentumve exstiterit, sile,

Nec nocte sera vix diremptas,

            Marte animos acuente, pugnas.

Dic machinarum horrenda tonitrua,

Et tela saevi fulminis aemula;

Versura structuras Cyclopum19,

            Et solidas adamante turres20.

Dic bis novenas21 per hiemes truci

Tandem receptum ex hoste Polotteum,

Virtute, opem iuxta deorum, et

            Magnanimi auspiciis Bathorrei.

Hunc nos, et armis insuperabilem,

Et pace summis principibus parem,

Hunc, fide et arguta, et canamus

            Voce sono fidis audiente.

 

transkrypcja: Elwira Buszewicz