Elegia VIII.

 

Tam longe distas a nostris, Carole1, terris,

            Ut te haec lecturum vix aliquando putem.

Si quisquam tamen Arctois progressus ab oris2,

            Continget fausto littora vestra pede;

Ille ut nulla meae reddat tibi carmina Musae,

            Saltem in te nostri testis amoris erit.

Et Liger3, et Rhodanus nostrum sensere dolorem,

            Cum linquenda mihi Gallica regna forent.

Sed domus infelix utroque orbata parente4,

            Clara me in patriam voce vocabat humum,

Ne si cessassem paulum, velut alter Ulysses5,

            Cum vetulo quererer post mea damna cane.

Sed si Riphaeos ultra quoque, Carole, montes6

Submovear, tecum pectore semper ero.

Nam mihi magnus amor tuaque est perspecta voluntas,

            Hospes in externis dum vagus erro locis.

Te duce Aquitanos et Belgica vidimus arva,

            Extremoque sitam littore Massiliam.

Celtarumque domos, et qua magnae influit urbi

            Caeruleus rapidis Sequana vorticibus.          

Hic illum patrio modulantem carmina plectro

            Ronsardum vidi7, nec minus obstupui,

Quam si Thebanos ponentem Amphiona muros,

            Orpheave audissem Phoebigenamve Linum8.

Delinita suos inhibebant flumina cursus,

            Saxaque ad insolitos exiluere sonos.

Ille deum laudes et pulchrae commoda pacis

            Sublato aethereis Marte canebat equis9.

At nunc Henrico10 crudeli morte perempto,

            Quas illum credam diffluere in lachrymas?

Non ita Cecropiis Ithylum11 moestissima silvis12

            Attica plorat avis, nec moribundus olor.

Ergo cum toties fortunam expertus utramque

            Gesseris audaci, maxima bella manu,

Cum te in confertos toties immiseris hostes,

Tela pepercerunt, Rex animose, tibi.

Nunc pace in media13, cum ludicra bella cieres,

            Raptus es ad Stygias sanguinolentus aquas14.

Nam cava qua spacio lumen galea accipit arcto,

            Dira tibi adversum perculit hasta caput.

Quid sperare minus poteras, quam fine cruentis

            Imposito bellis, saeva per arma mori?

Hostis nullus erat, sed nec prece victa, neque auro

            Nobiscum Clotho15 ferrea foedus init.

Cum primum celeri desunt sua vellera fuso,

            Unum impetrari non sinit illa diem.

Quare si me humilem voluit fors invida nasci,

            Ditior ad Stygium non cupio ire forum16.

Nec superi invideant, si cura liber ab omni

            Et positis vivam sollicitudnibus.

Non curru, neque equis coecum veniemus ad Orcum17,

            Hic aurum, hic vestes, hic remanebit ebur.

Nos nudi atque inopes fatali nave feremur,

            Irus ubi Craeso18 cum locuplete sedet.

transkrypcja: Bartosz B. Awianowicz