Elegia XIII.1

 

Musa, relinquamus ripas Anienis2 amoenas,

            In sua me pridem Carpatus antra vocat.

Sarmatiamque iubet patriis ornare Camoenis3,

Si qua modo a nostro carmine fama venit.

Illam Lasciades4 spoliis meus ornet opimis,

            Cumque Scythis5 nullo foedere bella gerat.

Spes nostra in calamo est Heliconiadumque6 favore,

            Haec spolia, hic meus est currus et arma mea.

Nec primus rupes illas peto. Reius7 eandem

            Institit ante viam, nec renuente Deo.

Et meruit laudem, seu parvum fleret Iozeph

            Letho8 fraterna pene datum invidia.

Sive Palingenii exemplum Musamque sequutus,

            Quid deceat, caneret, dedeceatque viros.

Concinit acceptos superis Tricesius9 hymnos,

            Linguarum praestans cognitione trium.

Et, quae de mundi perscripsit origine Moses,

            Ignota esse suae non patitur patriae.

Laude sua neque Gornicium10 fraudavero: namque hic

            Orphaea fingit carmina digna lyra                            

Germanosque canit magno certamine victos,

            Commitens lyricis Martia bella modis.

Me quoque paulatim vestigia vestra secutum,

            Vatibus annumeret Sarmatis ora suis.

Si mea nec livor, levis aut fiducia pennae,

            Sed patriae dulcis pectora versat amor.

Tum tu aspirantem non segnis de otia vitae

            Myscovi11, monitis parce tenere tuis.

Sed sine, quod reliquum est mihi temporis, exigere inter

            Socraticas Lauros12, Pieridesque meas.

Nil magnum affecto, nec spe blandior ulla,

            Parva seges satis est fonsque perennis aquae.

Qui sectantur opes, penetrent in viscera terrae,

            Aut ratibus curvis Indica regna petant.

Me iuvat immensi rationem inquirere mundi,

            Cursusque astrorum perdidicisse vagos.

Cur Sol praecipitet gelidae sub tempora brumae,

            Nox contra lentis pigra feratur equis.

Cur nunc exilis, nunc pleno appareat orbe

            Cyntia13: quid stinguat lumina magna poli.

Quid generet nubes, liquidosque in nubibus hymbres14,

            Quodque coruscanti fulmen ab axe venit.

Unde coloratur, coelum qui dividit, arcus,

            Unde Aquilo aut Eurus15, qui maria alta dominat.

Quae vis commoveat terras aut aequoris aestus,

            Fontibus et fluviis unde perennis aqua,

Quo post fata animae migrent. Sit Tantalus16 usquam,

            Arida quem medio torreat amne sitis.

Denique sit ne aeterna corusci haec machina coeli

            An cuncta ad primum sunt reditura chaos.

Haec me vita manet, nisi quis deus obstet: avaros

            Aurea non aegre flumina habere sinam.

transkrypcja: Bartosz B. Awianowicz