Elegia XIV

 

Bella instant, Patrici1: num nos quoque bella sequemur2?

            Et dabimus durae nomina militiae?

Illos bella iuvent, quos auri cuncta domantis

            Gemmarumque fames imperiosa tenet.

Me parvo assuetum, lituis procul et procul armis,

            Ad patrios fas sit consenuisse lares,

Igne ubi inextincto lucet focus agricolamque

            Ubere solatur messe benigna Ceres3.

Hic me vel vites vel mollia poma serentem  

            Inveniat miles perdomito hoste ferox.

Qui mihi sanguineas, plena inter pocula pugnas

            Narret et effusa castra relicta fuga.

Oppidaque, et summis deiectas montibus arces,

            Et tot caesa, et tot milia capta virum.

Ipse tenens veteri spumantia cymbia Baccho4

            Excipiam tacitus fortia facta viri.

Attoniti stabunt vernae, surdasque ministro

            Percutient aures verba vocantis heri.

Heu stultas hominum mentes: mortemne per arma

            Quaerimus? Atque ultro, dum loquimurque, venit5.

Aere licet rigeas totus, solidoque adamante,

            Illa per aes infert perque adamanta caput.

Ferreus ille fuit, qui humano sanguine primus

            Sustinuit diras commaculare manus6.

Non haec aut ursis inter se, aut tigribus ira,

            Inque suum nunquam saevit hyena genus.

Soli odia exercent mortales mutua, soli

             Armant crudeles in sua fata manus.

Quin ita vecordes trux dementavit Enyo7,

             Per diras caedes iri ut in astra putent.

Sic Bacchum, sic Alcidem8 fortemque Quirinum9,

             Magnorum titulos emeruisse deum.

Dignior at quanto dapibus Iovis ille fuisset,

            Atque Hebes10 picto participare toro.

Qui bella extinxet per terras omnia, quique

            Pacem inter gentes inviolabilibus

Sanxisset pactis: huic aurea templa decebat,

            Huic pingues tauros turaque odora dari.

transkrypcja: Bartosz B. Awianowicz