Elegia XII.

 

Ecquid ut ignotas abii diversus in oras,

            Ulla tibi nostri cura relicta manet?

An velut ex oculis, sic et de pectore cessi?

            Nec libet absentis iam meminisse viri?

Me certe, mea lux, quanto via longius aufert,

            Tanto crudelis acrius urit Amor.

Urit, sive novo prospexit Phoebus1 ab ortu,

            Seu rapidum pronus vergit in Oceanum.

Et cum me placidis somnus complectitur alis,

            Astare ante oculos moesta videre meos:

Quam vereor, mera ne tantum mihi somnia de te

            Sint reliqua, ast alter gaudia vera ferat.

Nam quid agant isti, qui omnes venantur amores

            Et famam inde sui nominis ire volunt?

Nequicquam Danaen2 servabat ahenea turris

            Aerataeque fores, excubiaeque canum.

Invenit solers aditum per munera adulter,

            Converti in precium cum tulit ipse deus.

At tu nec gemmas, neque tanti feceris aurum,

            Ut subeas turpis crimina perfidiae.

Non bene sub terris etiamnum Tyndaris3 audit,

            Externa profugum classe sequuta virum.

At pia Penelope toto laudabitur aevo,

            Nequicquam assiduis sollicitata procis.

Strenuus ad Troiam bello incumbebat Ulysses,

            Aut maris incertas puppe secabat aquas;

Illa astu pactos eludebat Hymenaeos,

            Inceptum revocans callida semper opus.

Hanc tu imitata, fidem sancte cole, nec tibi lucra,

            Pasiphile4, fama sint potiora tua.

Lucra petens, urgente Noto5 mercator adactus

            Ad scopulum, surdo vota facit pelago.

Lucra petens lusor sortem quoque perdidit ipsam

            Et rediit nudus nocte silente domum.

Non me Sidoniis intextum vestibus6 aurum

            Aut pelago cepit gemma reperta rubro:

Sed facies nullo externo quaesita colore

            Moresque ingenui, purpureusque pudor.

Haec tenerum alliciunt captumque tuentur amorem:

            Haec si absunt, sordet purpura, sordet onyx.

Nec, si quam adspersit vitae fama improba labem,

            Tollere gemma nitens pictave palla potest.

Quod si te hac in parte aliquid mea pagina laedit,

            Da veniam; defit nunquam in amore timor.

Quem quidem ego facile esse mihi persuadeo vanum

            Nec quid dicam habeo, cur metuam, nisi amo.

Nunc tu, dum Litavas percurro frigidus oras,

            Fac curam absentis, nos imitata, geras.

Et propone omnes venturum me tibi in horas,

            Etsi pars tecum magna relicta mei est.

transkrypcja: Bartosz B. Awianowicz