Elegia IX.

 

Parce queri fastum durae, Ligurine, Neaerae1,

            In melius nostras vertet Amor lachrymas.

Instabile ingenium tribuit natura puellis,

            Hic neque amor certus, certa neque ira manet.

Tu modo non cuivis animi concrede dolorem,

            Improba ne lachrymis gaudeat illa tuis.

Dissimula vultu, quamvis cor aestuet intus:

            Hoc iuvat, hoc unum corda superba domat.

Nec tamen ingrata solus, Ligurine, puella,

            Si te forte iuvant damna aliena, doles.

Nosque utinam numero non censeremur in isto,

            Hoc mihi, si cuiquam, iure Cythera2 daret.

Uni qui aetatem potui servire puellae3,

            Quanta vix quisquam serviit ante fide4.

Sed sterili infelix mandavi semina terrae

            Et longe clusit spem seges illa meam.

Ergo deiecto quoties incedere vultu

            Spectas in solis me, Ligurine, locis,

Non ego tum coeli sublimes metior orbes5,

            Nec studeo rapidi noscere solis iter, 

Nec vaga crescentis contemplor cornua Lunae,

            Aut mundum ex atomis condo, Epicure6, tuis;

Lydia me torquet, quae nostri oblita, suique,

            Audet nescio quem praeposuisse mihi;

Lydia me torquet, quae utramvis dormit in aurem,  

            Sollicitant surdas cum mea verba fores.

Sed puer hic geminis non frustra pingitur alis7,

            Errat et instabilem quaelibet aura rapit.

Tu, qui nunc regnas, vento ne fide secundo,

            Cras mea forsan erit, quae modo tota tua est.

 

transkrypcja: Grażyna Urban-Godziek