Elegia I.

 

Nil tam enixe unquam divos sum, vita, precatus,

            Costum adolens sanctis et pia tura focis,

Atque hoc, ut tecum possem omnes exigere annos

            Et colere aeternae foedera amicitiae1.

Dum me, post numquam rediturum in luminis oras,

            Sopisset somni desidis atra soror.

Nec tu omnino meum aversari visa es amorem,

            Quin dederas animi pignora multa tui,

Credere uti possem diis exaudita fuisse

            Vota mea atque pias non periisse preces.

Huius te, ut video, saties iam cepit amoris

            Et nova sunt animo taedia oborta tuo.

Cuique locus princeps fuit antehac semper apud te,

            Spretus in extremo nunc ego resto gradu.

O levitate tua multum dolitura, puella,

            Nam mihi ita infensos non reor esse deos,

Ut caput iniusto nequeam subducere regno

            Hoc ipsum quamvis absque dolore meo

Confieri haud possit sed enim omnem iniuria amorem

            Et quamvis veteres solvit amicitias.                         

Felle carere ferunt, irarum sede, columbas2,

            Hostem laesa tamen pungit et illa suum.

Multa tua in me extant immitia saevaque facta,

            Multa dolenda mihi, multa pudenda tibi.

Quae tamen omnia amor concoxit, Lydia, noster,

            Corde nec est passus fixa manere meo.

Quin poenas etiam, quae te, periura, manebant,

            Optavi in nostrum saepe redire caput.

Et quoties tonuit, voti mihi conscius huius,

            Ultro arbitrabar me Iovis igne peti

Decretumque mihi fuit omnio, improba, pro te

            Per Stygis horrendos velificare lacus3.

Nec, si tu fueras in nos ingrata futura,

            Credebam osuros et pia facta deos.

Ausa mori Alcestis4 pro coniuge reddita vitae est                

            Et durum invita morte redivit iter.

Ac te nec pietas mea, nec constantia flexit,

            In rectam ut velles versa redire viam.

Proinde iuventa tuas dum pinget florida malas

            Atque hic in nitido manserit ore color,         

Copia amatorum nullo tibi tempore deerit,

            Et tua sat moechis est calitura domus5;

Qui te vero ita amet, te sit contentus ut una

            Et tuos extremos perstet ad usque rogos,

Haud facile invenias: quae tu post verba, dolore

            Docta tuo, dices vera fuisse nimis.

 

transkrypcja: Grażyna Urban-Godziek