Elegia II1.

 

Bacche2, tuus vates tibi supplicat: aspice quaeso,

            Immitis quo me torreat igne Venus.

Aspice sed facilis cordisque incendia seda:

Saepe tua imbellis cornua3 fugit Amor.

Tu curas abigis, tu vanos temnere fastus4

            Et calcare doces divitioris opes.

Tu timidis animum, tu ignavis arma ministras,

            Tu regis incautos per loca iniqua pedes5.

Huc calices crebros infer puer, huc age lymphas

            Sed lymphas aliis porrige, vina mihi!

Vina mihi et nexas fragranti flore corollas,

            Ah pereat, si quem sobria vita iuvat!

Non ego, cum moriar, sertis volo cingier ullis,

            Tum mihi nec flores, tum neque vina date.

Vina mihi et flores vino date, cum semel Orcum6

            Attigero, pulvis munera vestra bibet7.

Vita brevis longam spem non amat8: abiice curas,

            Qui sapis; effusis labitur annus equis.

Quam cito prona vagum descendunt flumina in aequor,

            Quam cito9 terra suas florida perdit opes,

Quam cito Phoebea nox lampade10 pulsa recedit,

Quam cito non segnis surgit abitque dies;

Tam fugiunt anni properatque volatile tempus,

            Nec cuiquam certus est, quid ferat hora sequens.

Dura puella, vale! te nec mea flectere Musa,

            Nec potuit vel Amor, vel mea rara fides11.

Et mihi mens haec est, nec iam servire12 superbae,

            Nec consectari, quae me inimica fugit13.

Forsitan inveniam, quae pluris me aestimet, at tu

            Sero, sed agnosces damna aliquando tua14.

Hei mihi, quid dixi, quo me malus impulit error?

            Ten’ ego vel possim, vel caruisse velim15?

O, dulces somni, dulcis mora, vosque beatae

            Noctes, cum gremio me fovet illa suo!

Sed cur interea calicem mihi nemo propinat,

            Unde istos Curios Fabriciosque16 novos?

Nonne audivistis etiam ipsum aliquando Catonem17

            Indulsisse iocis et caluisse mero?

Iam veniet Bacchus: Bacchi18 certamina quisquis

            Fugerit, iratum sentiet ille deum.

Non frustra tenera praetendit cornua fronte:

            Cornua, si sapitis, ista cavete, viri20,

Praecipue quem pulchra domi manet uxor et intra

            Limina deserti sola cubata thalami.

Iamque olim et nautas mutarat piscibus21, et nunc,

            Si tibi non caveas, ex homine hircus eris.

Bacche pater22, te quaeso, alios pete cornibus istis;

            Me sat habe donis permaduisse tuis.

 

transkrypcja: Grażyna Urban-Godziek