47. Na wieniec

 

Zwiądł nagle, biada, ów mój kwitnący wieniec,

który właśnie przyniosłem ze szczytu Parnasu!

Zwiądł, gdy tylko dotknął przypadkiem niegodnej skroni:

teraz wstyd mi przed tobą, Febie, i przed Pierydami.         

 

tłum. Grzegorz Franczak