PAN ZAMCHANUS

 

Pan ego sum1, cui silva domus, cui fistula cordi

Nympharumque leves sublustri nocte choreae.

Hos Satyros dicunt: gens nimirum haec quoque silvis

Dedita, sed natura rudis, moresque petulci.

Hunc agite insulsi, lateri vos iungite nostro,

Popliteque inflexo venerari assuescite magnum

Sarmatiae regem, quem fors dexterrima quaedam

Hunc stitit, et nostris voluit succedere silvis.

Salve, Rex invicte, tuis fortuna benigne

Aspiret votis, tuaque omnia coepta secundet,

Expectatus ades; viden ipse ut rideat aether,

Et varios tellus submittat laeta colores,

Umbrosaeque sonent avium modulamine silvae?

Ipsae adeo quaercus et amictae frondibus orni

Et tiliae pingues, fagique tibi ardua longe

Submittunt capita atque ultro sua brachia tendunt,

Nos quoque cura eadem desideriumque videndi

Rex generose tui, silvis excivit opacis,

Atque hic ipse dies, quo te tuaque ora tueri

Concessum est nobis, festus mihi semper agetur.

Dumque per umbrosas agrestia numina silvas

Capripedes Satyri errabunt, Faunique fugaces,

Usque tui nostro vivent in pectore vultus.

Quod superest, haec silvicolae munuscula divi

Accipe parva volens; pateramque orbemque rotundum,

Et cochleare nitens uno omnia clausa locello.

Nec tu poma nova decussa ex arbore, neve

Dedignare pyra, et pulchris cerasa addita prunis.

Ille quidem Hesperidum non sunt felicibus hortis2

Edita, sed si ori admoveas, vel saccharum aequant.

Atque haec qualiacunque tuis ego munera mensis

Appono, praefectum ipsum apposuisse decebat.

Verum is dum lateri usque tuo haeret, dum tua iussa

Sedulus exequitur regnique negotia curat,

Non potuit satis humanum hac se in parte probare.

Nempe etiam haec virtus, exacta ex urbibus altis

Exulat in silvis. Tibi vero magna sit, o Rex,

Gratia, qui nostris talem praefeceris oris

Praefectum; neque enim temere, illo vindice quisquam

Letiferas ausit silvis inferre secures,

Et patriis Satyros pavitantes exigere antris.

Expertes prorsus curae omnis degimus aevum,

Quod sociis loca sortitis diversa negatum est.

Qui patriam antiquam, sedesque domosque vetustas,

Ferro certatim excindi flammisque cremari

Non semel aspexere, locumque subinde coacti

Mutare exilia in diversa abiere gementes.

 

transkrypcja: Albert Gorzkowski