ORPHEUS SARMATICUS

 

Quae spes, o cives, quae mens in pectore vestro est?

Non est desidiae, non est (mihi credite) somno, 

Non citharae Bacchove locus levibusque choreis.

Non odiis certare simultatesve fovere,

            Non nova consilia aut occultos cogere coetus

Amplius est tutum. Cura et metus acrior instat.

Hostis pro foribus certumque in limine bellum.

Non unum bellum, nec ab una parte timendus

Hostis. Ab Aurora medicatas ille sagittas

            Spargit equo fidens, instans fugiensque timendus.

Ille ab Hyperboreis veniens agit agmina campis,

Riphea nive duratus patriisque pruinis,

Desidia clarus vestra, si vera fatendum est.

Huic socios addunt sese, qui foedera vafri

            Ore colunt vobiscum, agitant sub pectore bellum,

Invidia geminaque animos stimulant repulsa.

Quid domitorem Asiae memorem Europaeque tyrannum?

Quem procul Ionio nantem sale mille carinis 

Aequoreamque arcta Rhodon obsidione prementem,

            Iam tum etiam vestri formidavere parentes.

Nunc terra victorque mari omnem ille occupat Istrum

Classibus et ripa metuendus regnat utraque.

Nec satis hoc, arma usque Tyram promovit ad amnem

Podoliosque oculis inhiantibus aspicit agros.

            Tot gladios, tot tu arma tot inter, Sarmata, tela

Deprensus, lento veluti per membra veterno

Obrepente stupes et somnia cernere reris?

Evigila atque oculis torpentem discute somnum.

Evigila, cape tela manu, vade obvius hosti.

            Non tibi pro gregibus raptis certamen habendum,

Non quo prolatis domineris latius armis.

Libertas patriaeque salus agitur. Neque vero

Aut validis munitae adsunt tibi moenibus urbes

Difficilesve aditu summis in rupibus arces,

            Fluminave antiquos subterlabentia muros,

Quorum olim obiectu propriam tutere salutem.

In manibus ferrique acie spes omnis, inertes

Servitus infelix manet atque obnoxia vita.

Heu quam turpe tibi sit, Sarmata, quamque pudendum

            Maiores virtute tuos et sanguine multo, 

Imperium quaesisse amplum, te mollitie atque

Desidia amisisse: procul nostro haec nota saeclo

Exulet et fama vigeant meliore nepotes.

Iam nunc esse viros animosque attollere tempus.

            Ambitio valeat, pereant odia, improbus auri

Cesset amor, luxus longinquis exulet oris.

Omnes unus amor, simul invadatque cupido

Servandae patriae libertatisque tuendae.

En quod adhuc semper tibi, Sarmata, defuit unum,

            Dux alacris praesto est casusque paratus in omnes.

Iam nunc scandere equum, iam ferro cernere prom­ptus,

Rex tuus haud ulli veterum virtute secundus,

Quem tu haud a cunis, longas nimis ancipitesque

Spes promittentem, non a Bacchove, chorove,

            Tempestivisve a coenis et deside ab otio

Assumptum; sed militia Martisque sub armis

Duratum, insignem voluisti ferre coronam,

Et late arctoo populis dare iura sub axe.

Huius age auspiciis capiamus alacriter arma

            Et patriae memores virtutis, eamus in hostem;

Antiquum belli decus antiquosque triumphos

Antiqua cum laude relaturi hoc duce diisque

Pro nobis contra infidos pugnantibus hostes.

transkrypcja Magdalena Ryszka-Kurczab