Illustrissime Princeps domine et domine clementissime. Annus iam fere agitur, cum utor Illustrissimae Coelsitudinis vestrae amplissimis beneficijs, quae eo mihi sunt visa ampliora, quod absque ullis meis merit[i]s ullisque meis officijs mihi evenerunt. Pro his ego Illustrissimae Coelsitudini vestae ingentes ago gratias agamque, quoad vixero semper, atque in posterum me fore Illustrissimae Coelsitudinis vestrae addictissimum polliceor, idque non gravate fatiam, Illustrissime princeps, nam nemo est ex universis christiani orbis principibus, cui ego libentius meam operam, si modo alicuius momenti esse posset, deferrem et quem studiorum meorum ducem atque fautorem eligerem magis quam Illustrissimam vestram Coelsitudinem. Quare, utinam modo sit aliqua ingenij mei dexteritas, omnem hanc, me Hercle, ego augendae dignitati iussisque exsequendis Illustrissimae Coelsitudinis vestrae impendero. Nunc quum morbus iste oculorum, cum quo iam pridem conflictor, in dies periculosior magis comparet, proficisci in Italiam constitui. Eum enim diutius ferre non possum, tum quod mea studia remoretur, tum quod me facit inutile pondus Illustrissimae Coelsitudini vestrae. Quare peto, ut id mihi facere liceret bona venia Illustrissimae Coelsitudinis vestrae. Quamvis autem meae copiae in eam sunt coactae angustiam, ut videantur
