Elegia VI.

Infaustus fuit ille dies, cum, Lydia, primum

            Occurristi oculis aspicienda meis1.

Tunc adaperta via est nostro tam longa dolori,

            Tum coepi infelix corde carere meo.

Hei mihi, cur una, faciem cum forte tuerer,

            Non vidi mores ingeniumque tuum.

Coecus Amor vetuit, sed coecus non fuit illo

            Tempore, cum palmam traderet ille tibi

Mille alias inter, quarum celeberrima passim

            Tum dimanabat forma per ora virum.

Tam constans esses, quam forma, Lydia, praestas2!

            Haec facies alio pectore digna fuit.

Digna fuit facies, in qua constantia maior,

            Inqua certa fides, certus inesset amor.

Forsan et hoc meritis debebas, improba, nostris,

            Obsequii velles si meminisse mei.

Nunc oblita quidem es, sed quae tibi suggerat olim

            Meque, meamque fidem, venerit una dies.

Venerit, utque geras solidum sub pectore ferrum,

            Coget te invitis illachrymare genis.

Ast ego per medias fugiam te, perfida, Syrtes3,

            Quantumvis pelagi saeviat ira licet.

Invisos modo non videant mea lumina colles,

            Quo me cunque libet, ventus et aestus agant.

Illic fortunamque meam, tuaque impia facta

            Fluctibus et surdo conquerar usque mari4.

Conquerar et scopulis: scopulos fortasse movebo,

            Qui cor non potui, dura, movere tuum.

At vos, Aeolii verrentes aequora venti5,

            Mergite me pelago, cum rediturus ero.

 

transkrypcja: Grażyna Urban-Godziek