Elegia IV1.

 

Cura pii vates divum sumus: aurea visa est

            Adstare insomnis hac mihi nocte Venus.

Talem si Phrygia spectavit pastor in Ida2,

            Nescio quid Iuno, quidve Minerva fremant.

Ambrosium crinem radians astrinxerat aurum,

            Certabant geminis lumina syderibus;

Purpureusque color niveo permistus in ore

            Aurorae facies exorientis erat;

Aut cum flos roseus lacti puro innatat, aut cum

            Sidonio sparsum murice3 fulget ebur.

Talis erat talemque mihi visa edere vocem est

            Incumbens lecto nocte silente meo:

„Tu, si quisquam alius, poteras sapienter amare,

            Cuius tam longo pectus amore calet.

Miles, ubi assiduis animum duravit in armis,

            Intrepida raucas excipit aure tubas.

Qui saepe indomitum curva rate proscidit aequor,

            Securus tumidis navita fertur aquis.

At tu, captus uti nunc primum de grege taurus,

            Subtrahere adducto colla videre iugo

Et leviter districtus, amaris astra lacessis,

            Questibus et superos improbus esse negas.

Demens, ah demens, qui vento flante secundo

            Non videt alternas pone venire vices.

Nulli tam faciles fortuna aspirat amores,

            Ut lachrymis aliquem non sinat esse locum.

Ut mille effugias mala, restant altera mille,

            Quae tibi securum sollicitent animum.

Ille sapit, qui fert recte, quod ferre necesse est,

            Nec sua damna novis accumulat lachrymis.

Quamquam si expendas aliorum incommoda amantum,

            Non dubio, felix quin videare tibi.

Quam multos censes apud Orci limina flere4,

            Quos ingratus Amor sustulit ante diem,

Aut quibus eripuit sedes malefidus avitas

            Misit et ignoti sub titulum domini5?

At tua quam facie praestans, tam pectore miti est,

            Et te plus etiam, quam merearis, amat.

Sed tibi nulla pudica satis, nulla, improbe, casta est,

            Sit licet Evadne6 priscaque Penelope7.

Atqui non facibus succensis, non Hymenaeo8

            Deducente tuum contigit illa torum,

Sed furtim et tacitis obrepsit sola tenebris,

            Quodque facit, nulla lege coacta facit9.

Haec tu grato animo, si quid sapis, accipe nec plus

            Exige, quam lecto debeat illa tuo.

Nam persuaderi quamquam tibi non sinis, illam

            Carpi infelicem mutuo amore tui:

Hoc ab ea ferre es solitus tamen, improbe, quo plus

            Nullus quantumvis perditus optet amans”.

Haec cum dixisset currum conscendit eburnum

            Et dedit admissis aurea lora cygnis.

Me quoque destituit somnus noxque illa dolorem

            Nonnihil et curas visa levasse meas.

 

transkrypcja: Grażyna Urban-Godziek