Elegia XIII.1

 

Urbs invisa, vale: latos concessit in agros2

Lydia carpento vecta fugace mea.

Tu tauros, Amor, agricolae iam pasce futuro,

Tu mihi solerti fabrica aratra manu3,

Sarculaque, et rastros: ego stivae innixus4, adunco

Versabo glebas vomere pinguis humi

Spemque anni venientis arata semina terra

Spargam, sed domina me comitante mea.

Hac praesente omnem possum perferre laborem,

Illa mihi vires auferet, illa dabit.

Atque utinam luxus urbani oblita deinceps

Hic agros inter mecum habitare velit

Aureaque ex animo deponat templa deorum,

Thermasque, et Cilici sparsa theatra croco5.

Ac potius nudis oblectet lumina sylvis,

Et quae per sylvas plurima cantat avis.

Hic videas tacitis labentia flumina ripis,

Et late effusos per loca amoena6 greges,

Et depugnantes nivea pro coniuge tauros,

Pastoremque cavis conqueri arundinibus.

Nec te poeniteat damas agitare fugaces,

Hortarique vagos per iuga summa canes.

Non ita iucundus cytharae canor influit aures,

Non ita Phoebaeae tibia mista lyrae7,

Ut, cum certa ferae vestigia nacta canum vis,

Latratu et valles et nemora alta ciet.

Cerva volat pavefacta, canes non segnius instant,

Astra ferit clamor densaque sylva tremit.

Hic mihi contingat properantem carpere vitam,

Hic ego sed tecum consenuisse velim.

Formosa Arcadiis Atalanta in montibus8 aevum

Egit et hirsutas est iaculata feras.

Illam per valles atque aspera saxa vagantem

Cum canibus patiens est comitatus amans9.

Saepe, ubi sol rapidos duplicasset fervidus aestus,

Mollis utrique vicem praestitit herba tori.

Aut, ubi nox inopina morantibus incubuisset,

Pro thalamo eiectis antra fuere feris.

Ter, quater, et quantum non est enumerare beati,

Quorum pectoribus mutuus ardet amor10.

Hoc fortuna statu, quaecunque est grata placensque est,

Sic ego Caucasea rupe habitare queam11.

Tecum nec fremitum ponti nec murmura coeli,

Nec timeam aetherea fulmen ab arce cadens.

Aut si quid timeam, timeam tibi: dum modo tu sis

Incolumis, me aequor, me Iovis ira domet.

Illorumne putem vitam magis esse beatam,

Murice quos Tyrio12 purpura tincta tegit?

Aut quorum Phrygiis assurgunt tecta columnis13,

Et viret in lata consita sylva domo?14

Fulgor hic externus tantum est, mortalia stringens

Lumina, ne internus pervideatur homo.

Quo si acies possit descendere, forsan ibi illos

Aes alienum ingens grandeque foenus edat.

Aut quae divitiis adnata est cura parandis,

Quemque trahit secum praegravis arca metum.

Spe tui amoris ego dives sum, Lydia, abunde,

Hac redigi in cineres mortuus opto face.

 

transkrypcja: Grzegorz Franczak