53. Do Piotra Rojzjusza

 

Jakaż to zawiść sprawiła, umiłowany przez Feba Rojzjuszu,

że obsypawszy mnie pierwej sokratycznymi rozmowami

i mnogością dowcipu, zanurzyłeś mnie potem,

niebacznego, w spienionych pucharach pełnych złota,

tak że wszystkie twe złote powiedzenia i wszystkie żarty

wyszły mi z pamięci, i że do domu nic nie zabrałem

prócz ciała wypełnionego Bakchusem i chwiejącego się od senności!

 

tłum. Grzegorz Franczak