49. Do Jakuba Górskiego

 

Również i tutaj, gdzie Iłża spogląda na żyzne pola,

tu przez rwące rzeki i przez skaliste bezdroża

dotarła fama twych, Górski1, dokonań.         

Bo też gdy porwałeś błyszczący oręż w obronie Cycerona

i śmiało stanąłeś na ubitej ziemi, gdy wroga,

z samym Cyceronem dodającym otuchy i sprzyjającym zamysłom,

w długich zapasach i z pomocą rzymskiej sztuki wymowy

powaliłeś na ziemię i słusznie otrzymałeś palmę zwycięstwa,

wówczas wróg zgnębiony i z wielkim bólem w sercu,

by nie oglądać już dłużej oblicza zwycięzcy,

zasmucony wyniósł się na brzegi dalekiej Warty2 –  

tak jak byk, pokonany w walce, o złamanych rogach,

chyłkiem wycofuje się z pola i kryje w ciemnych

matecznikach dzikich zwierząt, a stada idą za zwycięzcą.

Chwała twej dzielności, Górski! Twa sława sięga niebios:

jak wielki był bowiem Alcyda po pokonaniu Buzyrysa2

i po ujarzmieniu trójgłowego3 strażnika dymiącego Orkusu,

tak wielki ty jesteś, Helwidiusza – umiejętnego poetę

zwyciężywszy siłą geniuszu i wymownym językiem!

 

przeł. Grzegorz Franczak