6. Na grób Franciszka Petrarki1

 

Jeśli dusza po śmierci zachowuje pamięć o sobie2, uczony

Petrarko, i w popiołach żyje niezagasła miłość,

z pewnością ból, jakiego zaznałeś po śmierci Laury,

nie był większy niż radość bycia z nią teraz,

z tą, która przez zawiść losu zmarła w młodych latach

i zostawiła cię pogrążonego w smutku i łzach.

Teraz przechadzacie się4 po brzegach letejskiej rzek3i,

i patrzą na was niezliczeni mieszkańcy elizejskich pól5.

Szczęśliwe dusze, których związku rozerwać

nawet śmierć nie zdołała i stos całopalny!

 

przeł. Grzegorz Franczak