57. Do Muz1

 

Wasz ja zbieg, o, wasz, córy lesistego Helikonu,

pragnę znowu powrócić do znajomego mi chóru!

Nie zmamiła mnie nadzieja na znamienity kapelusz2            

lub głód jeszcze większych bogactw,

bym pragnął rozdzielić się z wami, szukając tych nagród,

które głupi tłum ma za jedynie godne zabiegów:     

zatrzymała mnie, spętała ścisłymi więzami cnota Myszkowskiego 

i jego miłość daleko większa niż moje zasługi,

tak że uznałem za niegodne, póki jego gryzą troski,

oddawać się tymczasem słodkiej bezczynności3.      

Mam jednak nadzieję, że znajdzie on i upragniony

kres trudów, i hojnie zostanie nagrodzony,

a wówczas i mnie porwijcie, zanieście w święte gaje –

przed waszym obliczem, boginie, pragnąłbym żyć i umierać.

 

tłum. Grzegorz Franczak