78. Do Piotra

 

Zaiste, fraszki to czyste

i czyste, Piotrze, banialuki,

co o źródle skrzydlatego rumaka1

bredzą dawni poeci.

Tylko wino czyni poetą

i dyktuje wdzięczne pieśni:

tym, co popijają wodę,

niczego składnego Muza nie podpowiada!2

Ja sam wyborne, mój Piotrze,

mogę dać tego świadectwo:

na trzeźwo potrafię jedynie

wahać się, i zębami

gryźć Bogu ducha winne paznokcie.

Lecz gdy trochę popiję

i duch rozgrzeje się winem,

od razu czuję, jak się poruszają

w samej głębi piersi

niezliczone szeregi wierszy

i wyrywają się do lotu.

A jeśli dać im wolną drogę,

ruszają tłumnie niby pszczoły,

znęcone po zimowych mrozach

przez usiane kwiatami łąki

i przez wiosenne ciepło.

 

tłum. Grzegorz Franczak