AD CONCORDIAM

ODE IV.1

Diva, quae coetus hominum et calentes

Temperas iras animosque nectis,

Et procul caecum removes cruenti

            Martis amorem.

Qua nihil terris melius tuendis

Est datum, o, concordia, dulce amoris

Coelitum pignus, veniens remotis

            Aetheris2 oris.

Te fides circum, niveisque plaudit

Charitas pennis; tua pax alumna est,

Et coloratis opulentia3 ardens

            Tempora gemmis.

Te novis matres cupidae maritis

Invocant, clauso simulatque Olympo4

Vesper est exortus, Hymenque5 blandos

            Iunxit amantes.

Te pater natis metuens relictis

Sedulo inculcat, tua roris instar

Gratia est humore novas alentis

            Iugiter herbas.6

Tu vagos silvis homines profundis

Prima deduxti, tibi moenia altarum

Urbium accepta et ferimus sacrarum

            Foedera legum7.

Tu salus rerum, dea, publicarum,

Sola casuris inimica regnis8

Fata propulsas, tribuisque longam

            Prospera vitam.

Nulla vis tecum est metuenda, nullus

Hostium insultus; sine te, duello

Tuta ab externo, propriis labascunt

Imperia armis.

O dea, o coeli decus, o bonorum

Proma, Fortuna facilis Polonum

Respice adversa, populique caecos

Comprime motus.

Arma, fraternique avidum cruoris

In truces ferrum potius Tatarros,

Verteque in Turcas9, veterumque clades

Vindica avorum.

 

transkrypcja: Elwira Buszewicz