NA FAŁSZYWE BÓSTWA

Oda II1

 

Dawny wiek ludzkości uważał, że Jowisz daje bogactwa,

syn Latony2 – tężyznę ciała,

a dar piękności –  wychowanica

morskiego przestworu3,

Wenus. Serce, które się mądrością

wyróżnia oraz umysł pełen twórczych idei

są natchnione – jak sądzono –

przez Palladę, która nie znała matki4.

Mars miał dawać pośród wojennych trąb

nieustraszone serce i męstwo na miarę animuszu,

Tyndarydzi5 – miotane

po morzu statki mieli ocalać.

Teraz z tego wszystkiego nie został nawet cień,

a fałszywych bogów i zmyślone bóstwa

zesłał do ciemnego Orku6 czas,

zwyciężający wszystko.

Ty zaś, Wielki Ojcze świata i Władco

natury, jak nie masz początku,

tak też, nie znając końca,

żyć będziesz przez wszystkie wieki.

Nie z krwią zwierząt [ofiarnych]7, ale z modlitwą

czystą przystępujemy8 ku Tobie, i ze szczerym sercem9.

Ty zaś, przejednany, [swym] przyjaciołom

złagodzisz wszelkie trudności.         

przeł. Elwira Buszewicz

NA FAŁSZYWE BÓSTWA

Oda II

 

Dawnych ludzi to sąd: bogactw udziela nam

Jowisz, ciała zaś moc daje Latony syn;

Piękność kształtów jest darem

            Wenus, córy ogromnych mórz.

Uważano, że myśl w radę bogata i

Wielka mądrość, to jest niepospolity duch

Z natchnień Pallas się biorą,

Tej, co matki nie znała. Mars

Wśród oręża i trąb nieustraszone miał

Dawać serce i moc równą zapałom. Zaś

Tyndarydzi nieść mieli

                        Pomoc morskim rozbitkom. Lecz

Z tego wszystkiego dziś nawet nie został cień –

Bogów fałszywych i bóstwa zmyślone już

Posłał w ciemną noc Orku

                  Wszystko zacierający czas.

Ty zaś, coś stworzył świat, coś wielkim rządcą jest

Stworzeń, podobnie jak nie masz początku, tak

            Nie znasz końca – żyć będziesz

                        Aż po wieków najdłuższy wiek.

Nie ze zwierzęcą krwią, ale w prostocie serc,

Z czystą modlitwą iść chcemy przebłagać Cię;

            Ty zaś swym przyjaciołom

                        Wszelką trudność pomożesz znieść.

przeł. Elwira Buszewicz